Köyümüze yakın olan başka bir köyde adamın birisi çobanlık yaparak hayatını devam ettirir... bir gün yine davarlarını otlatırken aniden yağmur bastırır... ve sığınmak zorunda olduğu kaya kovuğu derenin karşısındadır. derede ise sel hızla akmaktadır... karşıya geçmek üzere dereye geldiğinde çalılara takılmış vaziyette bir küp görür... küpü alıp kaya kovuğuna gider ve bakarki küp ağzına kadar altın para doludur... artık o heyecanla şiddetli yağmur onun gözünde önemini kaybetmiştir... küpü alır ve hemen davarları da önüne katıp eve gelir... davarları ağıla bağlayıp eve gider... eve girer gitmez avrat der; artık köşeyi döndük... yarın hemen gidip bu hazineleri müzeye vereceğim... kadın ise; herif der bu altınların yarısını bana ver.. adam; avrat der zaten bundan kazandığımız parayı yepyeni bir hayat kurabilmek ve çocuklarımızın daha iyi şartlarda okuyup bizim gibi sefil olmaması için harcayacağız... ama kadının gönlü razı olmaz ve gece jandarmayı arayarak, kocam kaçak define çıkardı, şimdide bunu satmaya yer arıyor diye ihbar eder... adam yakalanır hapse düşer ama o küpü tesadüfen bulduğunu ve sabah ilk işinin müzeye vermek olduğunu desede derdini kimseye anlatamaz...

 

 Kıssadan hisse, defineciliğe gönül vermiş değerli üstatlarım...  Ser verip sır vermemeli... Bu dünyada insanın kendinden daha güvenilir kimsesi yoktur...

 

                                                                       Saygılarımla...

                                         

 

                                                                                    Yalnız Güvercin.....